Όλοι «σκαντζόχοιροι» δεν είμαστε?

«Μια ομάδα σκαντζόχοιρων τριγυρίζει μια κρύα μέρα. Για να προστατευτούν από το κρύο μετακινούνται κοντά ο ένας στον άλλον. Καθώς είναι αρκετά κοντά για να κουλουριαστούν, αρχίζουν, παρόλα αυτά, να σπρώχνονται με τα αγκάθια τους. Για να σταματήσουν τον πόνο, χωρίζονται, χάνουν το πλεονέκτημα της εγγύτητας και ξαναρχίζουν να τρέμουν από το κρύο. Αυτό τους κάνει να ξαναψάξουν ο ένας για τον άλλον και ο κύκλος επαναλαμβάνεται καθώς προσπαθούν να βρουν μια βολική απόσταση ανάμεσα στο να κουλούριασμα και το πάγωμα από το κρύο».

Πόσο συχνά νιώθουμε αντιφατικά συναισθήματα για κάποιον ή κάτι? Ο μύθος του Σόπενχαουερ, παραφρασμένος στο βιβλίο της D. Leupnitz, περιγράφει το θέμα της αμφιθυμίας ανάμεσα στην αγάπη και το μίσος, την απόσταση και την εγγύτητα που μπορεί να νιώθουμε για τον ίδιο άνθρωπο. Όλες οι σχέσεις απαιτούν να μπορούμε να χωράμε αντιφατικά  συναισθήματα. Η ποιήτρια Molly Peacok είπε πως «πρέπει να υπάρχει χώρος στην αγάπη για το μίσος». Ο παραπάνω μύθος παραπέμπει και στο θέμα των ορίων. Διαπραγματευόμαστε τα όρια με τον εαυτό μας και τους άλλους προσπαθώντας να  βρούμε μια ισορροπία ανάμεσα στο ιδιωτικό και στο συλλογικό, στο νοιάξιμο για τον εαυτό μας και για τους άλλους. Τα αγκάθια είναι χρήσιμα όταν μας προστατεύουν αλλά δεν μας απομονώνουν. Όταν κάνουν τις σχέσεις λιγότερο απειλητικές αλλά δεν τις στερούν από πλούσια συναισθήματα.

Πηγή: Leupnitz, D.A. (2002) Schopenhaouer’s Porcupines: Intimacy and its Dilemmas. New York: Basic Books